Ο ενδιάμεσος χώρος

Οι αρχιτέκτονες συνηθίζουν να σκέφτονται περισσότερο όσον αφορά τους όγκους, τα αντικείμενα, παρά το χώρο. Η πλειοψηφία των κτιρίων στέκονται αυτόνομα, αδιαφορώντας για τα γύρω τους, παρά μόνο προσπαθώντας να αποσπάσουν την προσοχή και να ξεχωρίσουν από το περιβάλλον τους.
Όμως αυτός ο ενδιάμεσος χώρος ανάμεσα στο κτισμένο αντιπροσωπεύει ένα πέρασμα από το «επίσημο» στο «ανεπίσημο», το δημόσιο στο ιδιωτικό και είναι ένας χώρος απροσδιόριστος που πρέπει να τον δούμε ως βασικό συντακτικό στοιχείο της γενικότερης εικόνας του χώρου. Είναι το «κατώφλι» ανάμεσα στην κατοικία και το δρόμο, το οποίο ανήκει και στα δύο, είναι δηλαδή ιδιωτικός και δημόσιος, κλειστός και ανοιχτός και εμπεριέχει τη σημαντική λειτουργία της μετάβασης από τη μία κατάσταση στην άλλη. Στην πρότασή μας παρουσιάζεται ως μεταβατικός χώρος, και περιέχει όλες αυτές τις λειτουργίες άλλοτε περισσότερο δημόσιες, άλλοτε περισσότερο ιδιωτικές, που καταλήγουν από τη μια στα όρια της ιδιωτικής κατοικίας και από την άλλη στην εκτόνωση του δημοσίου χώρου.